Mijn bevallingsverhaal! Zelf lees ik dit stiekem heel graag van anderen, het blijft iets fascinerends. Daarom wil ik ook heel erg graag mijn bevallingsverhaal delen.
6 maanden geleden
—–6 dec 2017—–De arts vertelt ons dat wij ons morgenochtend moeten komen melden om 7 uur, dan zal ik worden ingeleid om medische redenen. Ik ben vanaf dit moment overgenomen van door het ziekenhuis, en mocht ik nu thuis weeen krijgen moet ik naar het ziekenhuis komen. He bah, maar het is niet anders. Maar… Sowieso zijn wij morgen ouders van ons meisje….
5 december 2017
Donderdag 7 december 2017
De wekker gaat om 05:00 zo hebben wij de tijd nog even om wakker te worden. Mijn lief sprint het bed uit, ik lig nog als een zombie te meimeren in bed. Hij komt terug met de mededeling dat hij het ziekenhuis al gebeld heeft, om te vragen of er een verloskamer vrij is. Als ik het antwoord hoor, voelt het als een klap in mijn gezicht, hij kreeg namelijk te horen dat het vannacht druk was geweest en alle kamers vol waren. We moeten wachten tot 09:00, dan zouden we misschien nog te horen kunnen krijgen dat er mensen uit vertrokken waren. Wat een ellende!! Alsof wij nu nog konden slapen.. De uren kropen voorbij, en echt om 09:00 ging de telefoon. Of wij zo snel mogelijk die kant op wilde komen. We worden om 09:15 verwacht. Eindelijk gaat het gebeuren.
Ik kan mij nog zo goed voor de geest halen hoe wij in de auto zaten, bewust dat alles na dit ritje anders zou zijn. Echt alles. Ik had heel veel zin om te gaan bevallen, en heus was het ergens ook spannend, maar ik stond er redelijk naïef in volgens mij. In het ziekenhuis aangekomen vroegen wij ons af waarom wij eigenlijk zo snel mogelijk moesten komen. Dit omdat wij nog 20 minuten in de wachtkamer moesten wachten.
Toen wij eindelijk onze kamer mochten innemen was het wachten op de gynaecoloog, die zou mijn vliezen komen doorprikken, en dan zou alles gaan beginnen. We hoorde onze ‘buuf’ nog een laatste krachtbrul geven gevolgd door het gehuil van een baby’tje, bijzonder om te horen, ik denk niet dat ik ga brullen hoor….
Helaas, verassend, kwam de dokter pas rond 12 uur om mijn vliezen te breken. Omdat ik het liefst niks qua medicatie wilde kreeg ik twee uur de tijd om weeen te ontwikkelen. Daarna zouden ze mij opwekkers gaan toedienen. Waarschijnlijk kun je wel een beetje gokken hoe het liep, HELEMAAL NIKS! Ja een heel vies gevoel als ik opstond, het vruchtwater bleef met scheuten komen. 😉 Peter kon er best om lachen.. En wij vermaken ons prima op onze kamer.
Om 14:30 werd het infuus geprikt, en werd de Oxytocine toegevoegd om alles dan maar op te wekken. Het begon keurig op standje 1 om rustig te beginnen. Het begint nu toch wel saai te worden, het mag van ons beide toch wel een beetje gaan opschieten.
Om 15:30 standje 2 dan maar, aangezien er niks gebeurd hier. Wisseling van personeel is ondertussen ook geweest, nieuwe zuster zegt dat we sneller door gaan schakelen als er niks gebeurd. In standje 2 begint het lichtjes te borrelen in mijn buik, maar nog niks wat echt spannend is.
Om 16:00 worden we doorgeschakeld naar standje 3.
16:30 en besluit mijn moeder te bellen. Ik zeg haar dat ik denk dat het gaat beginnen, ze mag wel rustig aan doen, om vervolgens deze kant op de komen. Ik moet een paar keer rust nemen in het gesprek om even op adem te komen. Verder deed er niets pijn ofzo, vooral gewoon wat krampen…
Na het telefoontje bedacht ik dat het weeën waren die begonnen, zeker aangezien ze steeds om de 3 minuten kwamen. Was er eigenlijk geen twijfel wat het was.
17:00 Mijn moeder is gearriveerd.
17:15 onbewust ben ik steeds meer met mijzelf bezig. Af en toe bemoei ik mij nog wel een beetje in het gesprek, maar eigenlijk weet ik niet waar ze het precies over hadden. De weeën zijn best serieus geworden en volgen elkaar steeds sneller op.
Rond 17:40 vind ik het steeds moeilijker worden om ze op te vangen, en bij elke wee trekt mijn hele buik samen. Ineens kreeg ik het beruchte gevoel dat ik moest poepen, persdrang! Dus ik zeg keihard ik mijn wee, ik moet persen hoor!
Toen de zuster daarna in de kamer kwam zei ik het ook, waarop ze reageerde dat dat wel vaker gedacht word als het de eerste bevalling is., en ze ging weer weg
Ik was een beetje boos, ik wist toch duidelijk was ik voelde! En het idee, dat het net begonnen was en ik dit nog zo’n 5 uur zou moeten volhouden (gokte dat ik 5cm ontsluiting had en gemiddeld is het een cm per uur) Gelukkig nam mijn lief mijn boosheid en pijn heel erg serieus en ging hij iemand halen.
18:00 Toen de zuster mijn wee deze keer zag, zag ze dat het toch wel heel hard ging. De weeën volgden elkaar op dit moment op binnen 30 seconde. En het wegpuffen vond ik het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. De gynaecoloog zou er aan komen, ondertussen doorgaan met gewoon wegpuffen.
18:40 What the hell! Waar blijft de dokter!! De weeën blijven om de 30 seconden komen, de persdrang is niet te doen, het puffen is ontzettend zwaar en moeilijk. En ik kan geen moment op adem komen. Eindelijk is daar de dokter! Ze gaat voelen, en ze zegt gelijk, je bent er helemaal klaar voor. ‘Ga maar persen‘ (Uiteraard kon ik mijn mond niet houden, en floepte ik er uit dat ik dat toch al zei!!)
De omschakeling wegpuffen naar persen vond ik ook een dingetje, heel raar. Je leest vaak dat na 2 keer persen de baby geboren werd, zo ging dat bij ons dus niet. Ik kon gemiddeld 3 keer persen op 1 wee, en ik zat nog steeds in een weeënstorm. Dus reken maar uit. Ondertussen nog geprobeerd uit de lig-stand te komen, maar dat was ook niet te doen. Helaas, dan maar liggend hoor.
Na 30 minuten had ik het idee dat ik nog 10 km moest doorpersen. En toen de dokter zei dat we ‘even’ door het bochtje moesten, vroeg ik haar hoe groot die bocht was, vond het namelijk wel een end. En het werd ook heel frustrerend dat ik ‘de baby’ steeds weer terug voelde gaan als ik losliet. Ik zag er ondertussen uit alsof ik al een week bezig was, steunend met mijn voeten op de ziekenhuis-verloskundige en zuster. Ook heel belachelijk, mijn benen schoten continue in de kramp. Iedereen was ze steeds recht aan het trekken om de kramp er uit te krijgen.
Mijn geweldige vriend heeft mij geweldig ge-support, en mee gedaan in mijn weeën. Elke perswee samen beklommen, mentaal en fysiek.
Ook werd het infuus verhoogd omdat de sterkte van de weeën steeds minder werd, ik zou dan weer iets meer mee kunnen op de weeën hoopten ze.
Het enige wat ik (op voorhand) een doodeng idee vond, was een ‘knipje’ en ik weet nog het moment dat ik het de arts hoorde mompelen tegen haar hulp, en ik mee keek hoe alles werd voorbereid. Gekke was dat ik op dat moment nergens meer bang voor was. Eerst dat kleine klote spuitje om de boel te verdoven, het in positie brengen van de schaar en wachten op de volgende wee. En die kwam niet meer (zo snel haha!)
In die opvolgende wee, om 19:43 kreeg ik mijn knipje. En de instructie was gelijk stoppen met persen als het hoofdje stond, maar ze was niet eens meer te houden. Om 19:44 werd eindelijk onze dochter geboren.
Ze werd gelijk op mijn borst gelegd, zo’n onwerkelijk moment! Uiteraard moest ik dat verpesten door te zeggen dat ze gigantisch was, zoals ik al had voorspeld. Onze prachtige blauwe/rode meisje had behoorlijk krap in de bocht gezeten. Maar ze was prachtig.
Novée Vida is haar naam
Nieuw Leven haar betekenis.
Als ik mijn bevallingsverhaal zo lees, voelt het nog steeds, na 6 maanden, heel positief. Ja ik vond wel dat het toen het eenmaal begon heel erg snel ging, en ik had geen weeënstorm verwacht. Maar blijkbaar had mijn lichaam dat nodig om het te kunnen doen, om zo snel te kunnen ontsluiten. Wel had Novée iets eerder geboren mogen worden, aangezien ze vrij heavy was. Maar zoals met alles, het heeft zo moeten lopen.
Heb jij jou bevallingsverhaal gedeeld?
Volg jij mij & Novée al?
No Comments